Mijn vlucht dus naar India was een heel probleem: geweigerd
wegens niet in het bezit van een retourticket. Gewoonweg teruggestuurd. Maak
het maar mee om middernacht. Maar zoals jullie al lazen was ik 1 dag later
vertrokken.
Beste vrienden volgers: kunnen jullie alles goed bekijken? Zijn er opmerkingen? Zijn de video's afspeelbaar? Is de hoofdpagina niet te overladen? Stuur je positieve en verbeterende opmerkingen zeker door naar paul.coolen@telenet.be . Bedankt!
Beste vrienden volgers: kunnen jullie alles goed bekijken? Zijn er opmerkingen? Zijn de video's afspeelbaar? Is de hoofdpagina niet te overladen? Stuur je positieve en verbeterende opmerkingen zeker door naar paul.coolen@telenet.be . Bedankt!
Dit is de fiets en mijn bagage voor de vlucht:
En hier ben ik vertrekkensklaar:
Dit is mijn “geldwisselaar” die graag met mij én zijn bureau
op de foto wou. Promotie? Wel blijk ik een wat apart vlieggeval te zijn in deze
plaatselijke luchthaven Ahmadabad.
Even buiten de luchthaven: cricket! Dé nationale sport van
India:
Even later een mooi gezicht. Een oude Indiër die bij het
leger gediend had. Zomaar onderweg. Dat heb je als je fietst: je komt in direct
contact met de gewone dingen en de mensen voelen direct aangesproken.
Dan het krankzinnig drukke en arme straatleven in de
buitenwijken van Ahmadabad. Armoede langs de straten ! De eerste uren had ik
echt last van de stank, drukte, vuiligheid, chaos… Ik dacht: “Waar ben ik in
godsnaam mee begonnen?”. Beelden spreken voor zich.
De typische driewielbusjes. Als je hier het fijnstof en de luchtvervuiling zou meten…
Mens en dier leven gewoon samen naast het stinkende
toeterende autoverkeer:
En toch, ondanks droge armoede zie je kleur en lachende gezichten van grote families. Hier heb ik de kans om een groepje vrouwen en kinderen te trekken wat niet altijd zo simpel is:
De hele steenweg is een langgerekte bazaar van handeltjes,
veeteelt, hutjes en huisjes. Hier een kraam met kleurige gewaden:
Een kameel kan alles en wordt hier ook nog gebruikt. Meestal
zie je scooters en oude auto’s.
In de verte een cricketwedstrijd en een zee van scootertjes. Niemand (tenzij een arme stakker) zie je hier fietsen. Dit zijn natuurlijk de meer begoeden die hier aan sport komen doen.
Wegenwerken waarbij de mannen wat staan te kijken of de
machines bedienen. De vrouwen doen hier het zware werk.
Een klein kraampje langs de weg dat een bepaald soort
vruchten verkocht. De vrouw sneed het halvelings in 4 een smeerde er een kruidig
mengsel tussen. Ik had (nog) geen wisselgeld en betaalde in deze eerste uren
van verwarring 50 roupies was 0,75 € betekent. Ze waren de koning te rijk.
Ongeletterd en straatarm. Ik heb dit niet durven eten. Vruchten, ok, maar het
smaakvol goedje had misschien dagen in de zon gelegen langs deze straat.
Hout wordt hier op enorm grote schaal verzameld en gekapt
voor de miljoenen houtvuurtjes (koken).
Met man en macht bouwen de mannen een nieuwe tempel ter ere
van de hindoegoden.
Wonen langs de weg met een typisch bed waarop ze rusten,
luieren, groenten zuiver maken, babbelen:
Fietsen met 2 en soms zelfs 3 samen, altijd jongens. De
lange prachtige vrouwengewaden lenen er zich niet zo toe. Dit zijn oude
opgelapte fietsen, continu opgelapt. Een beetje te vergelijken met de
Amerikaanse auto’s in Cuba.
Een verlaten tempeltje langs de weg.
In een wat grotere tempel stond dit godenbeeld. Een man dook
plots op, volgde mij de hele tijd en wreef toen met zijn duim en wijsvinger
over elkaar (het geldteken).
Oudere vrouwen laten zicht gemakkelijker fotograferen.
Jongere vrouwen kan je niet zo gemakkelijk in beeld brengen
tenzij ze zware lasten dragen ;-) , dit is wel erg stout van mij. Ze kon zich
nauwelijks omdraaien:
De “heilige” koeien uit India hebben wel echt alle ruimte
voor zich wat dan bepaalde consequenties heeft. Grazen tussen het vuilnis:
Het verschrikkelijk drukke verkeer (in deze buitenwijken
toch, later wordt het iets kalmer) moet zich rond de koeien wringen:
Een typisch volledig mechanisch treinstation met
handbediende slagbomen, opstaande versperringsvlaggen voor de treinen…
Weer een kameeltransporteur:
Hier heb ik rustig 2 sterke koffies gedronken. Zowel thee
als koffie wordt hier met kokende melk gedronken. Op een vuurtje stoomt de melk
op waarna een zakje oploskoffie en suiker opgelost worden. Armoedig, simpel
maar lekker gezellig. Ik begon me hier al wat meer op mijn gemak te voelen:
Mijn fiets trekt bij de mannen ongelooflijk veel aandacht,
vooral dan de kaart, de versnellingen (en maar tandwielen tellen, 9?) en de
lampjes:
Deze man zat achterin het zaakje en leek wat op een goeroe.
Waarschijnlijk een gewone oudere man die zicht welwillend liet fotograferen.
Hij schikte nog even zijn “sjaal” en zette zich recht. Allemaal hadden ze er
plezier in.
Als ik deze jongens wou trekken gingen ze allemaal
kaarsrecht in de houding staan en dan moest ik hun aanmanen om gewoon verder te
doen. Alles met gebarentaal, niemand verstaat hier Engels.
Vrouwen voor het harde werk in het veld:
Armoede troef. Dit was weer een buitenkans om ze te trekken: een handkar met hout en de hele familie. Het leven zoals het is. Dit is de bedoeling van mijn reis. Ik mis heel wat toeristische bestemmingen maar dit slaat toch alles!
Diepe armoede. Waarschijnlijk wonen hier wegarbeiders met
hun families.
Een herdersjongen met schapen. Ik trok mijn fototoestel en
hij ging weer kaarsrecht in de houding staan. Na mijn handgebaren (zitten aub)
was dit de oorspronkelijke houding. Let op de zeer lange stok die dient om op
verdere afstand de schapen aan te sturen.
Hier is wat meer water dan in Oman. Mooie waterbloemen op de
voorgrond:
Schoolmeisjes filmen (voor ze volwassen zijn) lukt ook
aardig. Ze hebben er plezier in:
Een “wegrestaurant” waarbij de mannen peulvruchten en
groenten schoonmaakten. De mensen hebben hier meestal erg veel plezier of heeft
dit te maken met mijn aanwezigheid?
Zonder woorden:
Een steenbakkerij, letterlijk dan in de zon.
Een grote tent waarbij een hindoewijze lezingen gaf.
Mij viel de grote aanwezigheid van vrouwen op. Mannen zijn
meer met hun zaakjes bezig:
En als er moet gedanst worden krijg je dit prachtige zicht
met al die wondermooie kleden:
Hier werd gekleurde draad gewikkeld voor bepaalde feesten.
Ik kon de uitleg van de omstaanders (die met tientallen opduiken als ik stop)
niet goed begrijpen:
Namiddag zonlicht is het mooiste licht dan ik ken. De kleuren
en schaduwen worden prachtig. De sfeer wordt zachter. Ik krijg dan meer en meer
fietszin en maal dan de meeste kilometers:
“Woman at
work” i.p.v. “Man at work”.
Schapen en wegen. Let op de nuttige lange stok:
Een tempeltje van een godin waar gebeden en geofferd (geld)
wordt:
Deze 2 mannen, Ayaz en Sabir, hebben mij ongelooflijk goed
geholpen. Na veel vijven en zessen hebben we een kamer in een “resort”
gevonden. Buitenlanders hebben ze hier niet en daar moeten ze heel wat
administratie voor doen. Ayaz en Sabir hebben gebeld en gebeld en kregen het
voor elkaar. Bedankt! De uitbater kent misschien 3 woorden Engels: ok, yes en
no.
Thanks a thousand times, Ayaz and Sabir !!!
Met 2 scooters (ik zat achterop) zijn we naar een uitstekend
(vegetarisch) restaurant gaan eten. Ondanks mijn aandringen om dit te betalen
heeft Sabir alles betaald. Ik denk dat het totaal rond de 12 € (voor 3) moet
geweest zijn.
And last but nut least een fijn nieuwjaarscontact met mijn vrienden dorpsraders. Simone, Mia, Patrick en Julien belden met mij vanuit de receptie van het gemeentehuis van onze gemeente. Tof!