Een dag met een mooie eerste helft maar dan werd het problematisch.

Ik ben dit maal op tijd vertrokken omdat er een trip voor de boeg stond van 125 km.

Een ochtendwandelingetje naar de geld automaat met onderweg zelfs zwijntjes die op straat zich te goed doen aan het vuilnis. Gelukkig eten ze hier vegetarisch:

 Een plaatselijk tempeltje van Shiva:

Een fietsenmaker, ik heb toch liever de mijne (Johan) !

Oude stadspoorten in deze groezelige wijk:

Nog even een zicht op mijn hotel en een kasteel met omwalling op de heuvel:

Toen ik de stad wou uitrijden langs de geëigende weg stak ik een riviertje over dat verworden was tot een open riool waar mensen leven:

En dan iets moois. Net vandaag wordt de God Sotmada gevierd en overal langs de weg stonden feesttentjes met vlaggen en muziek. Ze deelden gratis aan alle voorbijgangers versnaperingen en thee uit. Enkele beelden van verschillende plaatsen:

Langs deze baan liepen ze kilometers ver naar school, werk e.a. Ik fietste maar door en het bleef maar duren:

Omdat ze hier geen kipwagen hebben alles dan maar met de schop:

Een hond die aangereden werd en jankend in de berm lag. De vrouwen waren onmiddellijk daar maar lieten hem uiteindelijk ook maar liggen:

Wassen op steen zoals hier heel vroeger:

Kinderen kunnen met alles spelen en plezier maken:

Vrouwelijke kleurenpracht:

De fiets als transportmiddel voor de ouderen:

Weer een schoolbezoek (kort). Ze hadden les in open lucht:

Als dit niet sexy is, versluierd en toch enigszins zichtbaar:

Een meubelmaker op straat:

De weg die ik volg:

Vanop een brug getrokken. De rivier is voor de Indische maatschappij uiterst belangrijk:

Kleuren die in de straatstenen doorlopen:

Hier werden een zevental zulke tempeltjes gebouwd door een hele groep werknemers:

Een primitief schooltje overvol leerlingen die door het dolle heen waren dor mijn bezoek:

En hier begon het mis te lopen. De sfeer in deze landelijke omgeving veranderde. Een kind begon met duim en wijsvinger over elkaar te wrijven (internationaal gebaar voor money). Dat kennen ze in elk land). Wat verderop begonnen kinderen de weg te versperren. Als ik gewoon door reed trokken ze aan een van de zakken. Er werd met een stok gegooid. Een stok voor je wielen houden, schreeuwen roepen… Dit was niet fijn maar benauwend.

In een heel afgelegen wegdeel met zeer weinig verkeer reed een man met brommer naar mij toe en vroeg geld: 100 Roepies. Ik weigerde waarna hij continu voor mij inreed om mij te doen stoppen en betalen. Toen ik aanstalten maakte om iets te geven vroeg hij al 500 Roepies. Ik heb een andere brommer tegengehouden voor de veiligheid. We stonden daar wat te staan. Nog een brommer met 2 gasten die me aanraadden om door te gaan.

Weer door de man lastig gevallen, 100 Roepies gegeven (1,5 €) maar hij liet me niet me rust. Gelukkig was er een dorpje met “café” waarbij de gast doorreed. Ik overwoog transport om hem voor te zijn. Uiteindelijk waren er 8 km tot het volgende dorpje die ik met een angstig beklemmend gevoel gefietst heb. Hij was niet meer te bespeuren.

De tak met doornen die je hier aan de fiets ziet heb ik een tijdje gedragen als een veiligheidsmaatregel of eerder om mezelf wat gerust te stellen:

Een namiddag in mineur dus. Ik heb ter compensatie de hele tijd doorgefietst (125 km).

Indië heeft zo in mijn gedachten zijn onschuld verloren die uiteindelijk ook maar kunstmatig was. Ik ben nu veel meer op mijn hoede. Waarschijnlijk zal ik nu de kleine baantjes moeten vermijden. De grote weg heeft in deze streek geen problemen gegeven. Spijtig want zo mis ik het puur landelijk karakter.

Nadien hoorde ik dat er in deze streek te veel mensen wonen voor te weinig werk. Veel tijd dus en armoede. Logisch dus dat ze een voorbijrijdend fietscashmachine aanzien als een opportuniteit? Moeilijke vraag voor mij.

Langs deze man heb ik langs een drukke baan even gezeten om tot rust en bezinning te komen. Hij zat er alleen maar rustig bij en dat kalmeerde me:

Nog wat plaatjes van overvol openbaar vervoer: