Na een rustdag met “safari” neem ik een stuk de trein
omwille van de onveiligheid op de secundaire wegen. Zo kom ik noordelijk en dus
meer in de buurt van Nepal waar het rustiger en veiliger zou zijn. Let’s hope.
Nu, een trein nemen is hier een heel avontuur, vooral dan in
combinatie met de fiets. Ik zal dit nooit vergeten. Aan de ene zijde de drukte,
overvolle wagons (1ste deel van de reis), vervelende kinderen op de
perrons (voelt niet fijn aan, zelfs onveilig). Ze vervelen zich en hangen wat
rond en als ze een blanke zien met dure fietszakken zijn ze daar. Maar aan de
andere kant vriendelijke behulpzame mensen. Eigenaardig genoeg werkt het
transportsysteem hier, ondanks de chaos, vrij goed. Ikzelf en mijn fiets zijn
dus goed aangekomen in Agra (bij de Taj Mahal).
Nog een paar beelden van gisteren: etentje met een tof
Nederlands koppel Renee en Stefan. Ons eerste idee was om hier te gaan eten
maar daar vroegen ze alleen al voor het couvert 3500 INR of 52€ en moest je nog
eten en drinken. Het leek wel een Taj Mahal in het klein. Even wat sightseeing
en dan zijn we ergens vegetarisch buffet gaan eten: zeer uitgebreid, proeven
van alles…
Dit waren mijn beste helpers: de hotelbaas en zijn hulp. Ze
hebben alles voor me gedaan. Merk dat ze hier ook slapen (in hun gewone kleren)
en altijd van dienst zijn:
Dan samen met Nawet (eigenaar van hotel Green Valley), hij
op de moto, naar het depot voor transport. Dadelijk heel wat bekijks:
Alles goed ingepakt, klaar voor vertrek?
Niet dus: de bagagewagon zou bomvol zitten en de fiets pas
binnen 1à2 dagen geleverd. Er werd wat gediscussieerd. Uiteindelijk toonden ze
een drager die ik wat fooi gaf en toen bleek het wel te kunnen waarbij de chef
zei: “It’s because you’re a nice guy”.
Deze man brandde vlak voor het kantoor een vuurtje om een
soort gevormde “stift” (a seal) te maken waarmee zegels aangebracht konden
worden.
Toen kreeg ik mijn transportbewijs in zijn kantoortje: 1 €.
Mijn ticket koste 0,75 € voor 250 km.
Met inkt werden de pakjes getekend op zijn Indisch maar dan
wel erg uitgekiend:
Overoverladen karren die vroeg of laat in elkaar stuiken:
Dit gewicht viel nog mee:
Overvolle wagon met een slaper en een zitter bovenin de
bagagerekken:
De slaper:
Deze reis duurt lang: 9u voor 250 km!
Een hulpvaardige Indische apotheker (!) vertelde kort zijn
levenssituatie: apotheker met nog een 2de master. Omdat er te veel
apothekers waren en verpleegkundigen ook geneesmiddelen konden verdelen was er
te weinig werk. Hij werkte nu voor een bank. Hij (een twintiger) had pas zijn
vrouw leren kennen (1,5 maand) en ging trouwen. Bij navraag bleek zijn vader en
moeder een vrouw aangeduid te hebben en wederzijds. Ze zijn mekaar toen gaan
opzoeken en het klikte. Zo anders…
Ik heb een man gevraagd of ik zijn vrouw mocht trekken en hij
schudde zijn hoofd op zijn Indisch (wat “Is goed, doe maar” betekent) en dit
gaf deze 2 prachtige resultaten:
Een hangtrein met open deuren:
Dan een plotse stop. Iemand was tussen de trein en het
perron gevallen waarbij aan de noodrem getrokken werd. Dit is het noodsysteem, een aan elkaar geknoopte trekkabel:
Een videoimpressie van de commotie:
Een overstap met heel wat overslag. Op dit perron begon me
weer een jongen lastig te vallen. Gewoon wat rond mij hangen en stomme vragen
stellen om contact te krijgen. Er liepen heel wat van die gastjes rondjes. Niet
zo fijn. Gelukkig was de volgende trein daar:
Lekkere hapjes door het getraliede raam:
Een soort krokante pannenkoek die dan gekruid werd: 2 voor 15 ct.
Indiërs laten letterlijk alle kleine afval op de grond
vallen: papiertjes, nootjes, bekertjes… ook in de trein.
Met deze lieve familie was het aangenaam reizen:
Uiteindelijk ben ik dus na 9u reizen goed aangekomen en heb na wat fietsen en rondvragen snel mijn hotel gevonden. Een bewogen dag. Morgen wordt het toeristisch bezoek met o.a. de Taj Mahal. Nadien neem ik mijn fietstocht richting Nepal weer op.
