Vertrek uit de stad Chittaugarh met eerst enkele stadsbeelden.
Onverwachts een apotheek gevonden, bijna onvindbaar maar
toch herkenbaar:
De vrouwen houden India proper:
Dit was de ingang van de apotheek, over drempels gesproken!
In deze ondergrondse kelder heeft mijn fiets overnacht goed
vastgeketend. Je ziet hem vaagweg links tegen de muur staan:
Ik kan het maar niet laten, zulke beelden:
Een spoorwegovergang is een belevenis op zich hier. De slagbomen waren zeker 20’ dicht en toen kwam de trein aan. India kan rustig wachten. Wij zouden de politie bellen!
Dit is volgens mijn nog techniek van tijdens de Britse kolonisatie (tot 1946). Kan niet anders. Alles handbediend, geen motoren:
Een klein dorpje diep in het binnenland waar ze geen enkel woord Engels spreken.
Een 360° zicht op dit onooglijk dorpje:
De meeste mannen hebben hier niet veel om handen. Ganse dagen babbelen, leunen, theetje drinken en kijken wat er gebeurt. Tiens daar komt een gekke lange blanke fietser aan en wat voor een fiets! Even kijken:
En natuurlijk, die versnellingen, dat is me wat:
Een prachtig open landschap met meer:
Straatarm maar mooi in beeld:
Mooie schoolmeisjes:
Plantolie in de zon:
Verbroedering met een oude Indiër:
Zij bleven nu eens mooi staan:
Een krans zelfgemaakte bloemen voor op mijn fiets (5 roepies of 7 cent)
Wassen en plassen, en maar lachen:
En als je eenmaal een stad binnenkomt is het weer zover, vuiligheid en armoede: Bundi
In dit hotel sliepen vroeger de staf van de Maharadja, een echte verademing na die goedkope hotels. Deze kost zoveel als een jeugdherberg in een slaapzaal: 900 roepies of 14 €. Prachtig ! Ik zou eens willen weten hoe dan die Maharadja woonde!
Een weer wonderlijke namiddag met mooie landschappen en prachtige mensen. Ik ben na 4 dagen al redelijk aangepast.
