Uitgebreid bezoek aan de tempels rond de geboorteplaats van Boeddha en lange tocht met bergen tot Arunkhola. Tussentijds een betoging van Maoïsten!

Het hotel ’s morgens met de typische toeristische kraampjes. Het was hier zeer kalm. Geen Europeanen. Geen opdringerig gekakel vanuit de winkeltjes. Ze laten je met rust:

Zo rijden kan dus ook (dit is dus NIET mijn fiets):

Wachtend op toeristen die ik niet zie. Ik bezoek alles met eigen fiets:

In dit tempelpark wordt zelfs de weg stofvrij gehouden door de vrouwen :

 Boeddha leert ons de wijsheid:

En de Zuid-Koreanen weten het. Eigenlijk zijn we nog allemaal apen;

Een lang centraal kanaal dat het tempelgebied in 2 delen opsplitst:

Een Vipasana centrum (meditatie):

Een jonge monnik kookt water op een vuurtje:

 Een aantal beelden van tempels die ik bezocht. Ze werden gebouwd en gesponsord door verschillende landen in de wereld. Iedereen met Boeddhistische inslag wil blijkbaar zo dicht mogelijk bij de geest van Boeddha zijn:

De typische gebedscilinders die je moet laten draaien:

Tibetaanse monniken die geïnstrueerd worden door een meester. Opmerking: de meeste beelden en filmpjes binnen de tempels zijn verborgen gemaakt omdat dit eigenlijk niet mocht:

Ik sprak met een Tibetaanse vluchteling, een monnik die hier al 15 jaar woonde. Ze ondervinden ook in Nepal veel onderdrukking door de Chinezen. Ze mogen zich niet organiseren, zich niet publiekelijk uiten enz. Hun geloof wordt zelfs buiten de grenzen van Tibet-China onderdrukt. Daar lijden ze onder.

Ik heb voor hun dan maar een mooi kaarsje gebrand:

Een kolossaal koepelgebouw met de Boeddha in het midden:

Vietnamese tempel:

Deze Vietnamese tempel is nog in opbouw. De stellingen lijken fragiel maar zijn van bamboe dat oersterk is. Het wordt hier veel gebruikt

 Dan toch een Chinees boeddhistisch centrum:

Prachtige gezangen van vrouwelijke monniken:

En dan begon het kabaal:

Bizar:

En zij blijven maar tempels bijbouwen:

Prachtig dus om te zien en zeker in te mediteren laat staan te verblijven, zo dicht bij de geboorteplaats van Boeddha. Maar als je eenmaal buiten de poorten bent begint de alledaagse relateit terug zoals je verder kan zien. Het toch een soort afgeschermde luxe wereld weliswaar gericht op het spirituele.

En zo eindigt hier het leven:

Van deze vuurtjes zijn er miljoenen: om te warmen, te koken.. Een echte milieuvervuiling. Dit is samen met de vuiligheid op straat (iedereen gooit alles op de grond, er zijn geen vuilnisbakken) het grootste openbaar probleem:

 Ik wordt nu geholpen door een vriendelijk meisje dat me foto per foto uitleg geeft (zie verder). Dit is dus een bedelende monnik:

Dit is nu eens een echte handboor:

 Spelende kinderen maar ze zijn ongeletterd omdat de ouders geen middelen hebben:

 Hier heb ik een melkthee gedronken met alle armoede rond mij:

Een Nepalese vogelverschrikker, Ik zou er geen graantje durven pikken:

Een stad onderweg waar ze een super brede boulevard maakten. Waarom? Een werk van lange adem:

Vrouwen die rijst zeven en zuiveren langs de straat:

Vreemde situatie want niemand betaalde tol:

Geiten hoeden, hele dagen zitten:

Géééén auto’s, geen brommers, veel wandelaars en fietsers, zalig!

Water scheppen, vreemd zicht. Doet me denken aan het liedje van Boudewijn de Groot "Waterdrager draag het water naar de zee...":

Mooie opgeklede vrouwen die naar een gelegenheid stappen:

Een onderstutting door bamboe, een typische bouwmethode:

Een pitstop met rijst, wat groentjes en kip. Hoewel kippenvlees, het was meer been dan iets anders. De baas heeft het me wel gratis gegeven:

 Het was zo kalm dat kinderen op de straat konden spelen (uitleg volgt later):

Deze mensen zouden homeless zijn en zitten er de ganse dag. Zij doen wat kleine jobs of zoeken naar PET-flessen voor wat geld. Merk op dat hun slaapgerief en varia onder de bank liggen (links):

Een volledig beeld van deze vreemde stille straatomgeving:

Vandaag was dus een stakingsdag van de Maoïstische partij met betogingen. Bijna alles was gesloten en daarom was er geen verkeer. Ik heb dit alles kunnen filmen: (volgt)

 Hier werd het serieus bergachtig. Op de achtergrond zie je mannen hun fietsen duwen. Zonder versnellingen geraken ze de berg niet op:

Bij een van de tempels heb ik deze voormiddag dit touwtje van een man omgebonden gekregen waarbij hij een gebedje prevelde. Nadien bleek hij wel graag wat roepies te willen wat ik dan gewillig deed:

Na een zware klim heb ik op de top een heerlijke grote melkthee gedronken en me lekker gewarmd aan dit vuur, heerlijk! Dan mijn jas aan en handshoenen voor een erg lange snelle afdaling:

Een kleine hotelletje (enkel te vinden door aanwijzingen) met lekker Nepalees eten. Hier is op dit moment geen elektriciteit dus ik ben blij dat ik mijn hoofdlamp bij me heb. Heel vriendelijke mensen, een kamer voor 4,5 €, fijn gezelschap.

De 15jarige dochter (Swastika genaamd) van een familie kwam langs me zitten en bekeek de foto’s mee terwijl ik mijn blogcommentaar schreef. Mijn wat rooskleurige kijk op het leven hier werd wel degelijk realistisch bijgesteld door haar: armoede, ongeletterdheid…

Wat maaltijdbeelden, met de handen eten, groenten die uitgespreid lagen te drogen (?) enz… Is dit nu niet het leven zoals het is? Ik denk het wel.

Swastika, mijn jonge gids (15j):

Als slot riep het meisje Swastika mij naar buiten om mij de straatarmoede te tonen: een zwerver die elke nacht gewoon op straat sliep en eten kreeg uit de keuken. Dit is dus ook Nepal:

En nu vroeg in bed want hier is geen internet te vinden en dan kan ik net zo goed gaan slapen om morgenvroeg om 5u30 op te staan.